Bizim rahmetli, karıcığımın rahminden kayıverip düştü / Our dead and gone, slipped and fell rıght off my dear wıfe’s womb.

Sabaha karşı uyandım. Işıklar kapalı. Komşular derin derin sevişiyorlar duvarların ardında. Başucu lambası almalıydım. Aslen başucu masası almalıydım kendime, böylece salondaki avizeyi üstüne koyabilirim. Ateşim var. Düşünmesem bile daha iyi. Ama üşüyorum, beni düşünmeye itiyor. Kaç derece? Olamaz, kaç gün oldu? İki üç gün kaldı kırkına, hastayım. Kalksam, bir çay demlesem kendime… Bütün sorumluluk üstümde. Bütün organizasyon bende, benim kalkıp çay koymam lazım. Benim kavurmam lazım helvayı. Midem bulanıyor.

Yan odada Salih. Onu uyandıramam. Uyandırmamalıyım, kabuslarından. Salih uyandığında havanın ne kadar sisli olduğunu fark edecek. Ne yapmalıyım? Yine duvarların içinden geçerek işe gidicem dese? Ayaklarımı buz kesti. Kaloriferin borusundan düzenli bir tıklama odamı dolduruyor. Salih gibi sesli sayıklamıyorum neyse ki. Üşüyorum. Onun uykusu ne kadar derindir şimdi. Sarsıp dursam, hayatta uyanmaz. Hiç de denemedim gerçi. Duvarlarmış… İnsan neler düşünüyor zor zamanlarda. Hepsi unutuluyor. Duvarlar göz çeperlerimizde. Retinamdan örsek kocaman bir sınır ve bir tarafında hiçlik olsa ya? O da ne? Retinandan örsek ne olacak be, nedir bu büyük hayaller? Hem onları, ne bileyim, çayın yanında ne yiyeceğini düşünür gibi düşünüyorsun. Ayırt edebilir miyim bunları, bilmiyorum, midem bulanıyor.

Salih ile uzaktan uzaktan gülüyoruz hep birbirimize. Farklı çehrelere sahip olmanın, iki farklı ve çok kuvvetli çekim gücü oluşturmamızın baş döndürücü etkisi, Salih çevremde oldukça, mutlaka yavaşça nefes alıp vermeyi sürdürdü. İkimizin de yaptığımız çok kişisel aptallıklar mesela: Salih, soğuk kış günlerinde, özellikle ne kalorifer ne soba çalıştırmaya gücümüzün yetmediği senelerde, o işe gitmeden önce hazırladığım sofraya içi bir çeşit sahte pıtırcıklı tüyle kaplı kahverengi eldivenleriyle gelirdi. Gerine gerine koridordan geçer, benim onu sofranın ucundan ter damlacıklarıyla dolu alnımı silerek gözetlediğimi fark edince, iyice başını yanlara sallayarak, eldivenlerini iki yanındaki duvarlara sürte sürte, gülümsemesini bir floresan lambası gibi yüzüme patlatmanın anlatamayacağı zevkiyle yaklaşırdı. Daha sonra otururdu; gömleğinin en üst düğmesini açardı; eldivenlerini çıkarıp çatalının yanına koyduktan sonra sanki geçmiş son dakika hiç yaşanmamış gibi sakince “Günaydın,” derdi. Haliyle tabii, benim alçakgönüllülüğümün ve şahsıma münhasır olarak nitelendirebileceğim vurdumduymazlığım sayesinde, kahvaltımızı tıpkı oturduğumuz apartmanda çiftlerin mütemadiyen ettiği gibi, üzerine düşününce rahatsız edici gelebilecek mükemmel bir sükunet içerisinde, iskemlelerimizi hareket bile ettirmeden sabahın o anki bütün uyanıklığını unutturur halde korkunç bir disiplinle ederdik. Sanırım yine benim vurdumduymazlığımın sonucu olacak, bu çocuksu inadı, iskemlemi korkunç bir gürültü çıkararak geriye itip sofrayı toparlamaya yeltendiğim vakit sonlandırmış olurdum. Ancak unutmamalıyım ki, onlarca defa sürdürdüğüm ısrarlara rağmen, iskemlelerin ayaklarının altına, sessizlik yaratan o ufak tüylü şeyleri yapıştırmak istemeyen de Salih’in ta kendisiydi. Şimdi tekrar fark ediyorum da, soframızın hali tavrı tıpkı her sabahın daha önceki dakikaları gibi bir komedi şovunun yine aynısıymış. Sadece kişisel ve kişisel olduğu için yumuşacık, balta girmemiş aptallığımızı benim için kolayca öngörülemeyen bir yere itiyormuşuz meğersem.

Bir on dakikaya alarmı çalardı Salih’in eskiden. Yarım saat içindeyse kahvaltı sofrasından kalkıyor olurdu eldivenlerini geri giyip. İskemlesini bile geri çekmezdi. Acaba Salih için sabahları, sofraya oturduktan sonra hemencecik biter miydi? Çok konuşmazdı işi hakkında, ben de sormazdım tabii. Ayın üstünde koca koca adımlar atıyormuş gibi yönelirdi apartman boşluğuna. Sonra bir anda kahkahayı basardım, hatta birkaç defa o daha adımlarını atmaya başladığı an önceden bile gülmüştüm. Bütün o bana garip gelen sükuneti hızlı hızlı yanıp sönen gıcırdama sesleri işgal ederdi adeta. İşte, çoğunlukla adımlamaya başladığını gördükten sonra dönüp işime gücüme bakmayı sürdürürdüm. Bir dahaki ona bakışımda, canla başla kapının tokmağını çevirmeye çalışan yetişkin bir adam görürdüm. Hay Allahım! Ne gülerdim! Salih de ben güldükçe daha bile ciddileşirdi, hatta iyice tepinmeye başlardı kapının pervazlarına çarpıp durarak. Sonra ufak bir çığlık atarak, ama tam bir deli çığlığı; elim tokmağı zaten tutuyormuşçasına hızla yürürdüm yanına. Vardığımda yine kocaman bir sessizlik bastırıverirdi. Kapıyı sakince açıp, elimle dışarıyı gösterirdim bakışlarım beni ele vermek üzereyken. Bir an iyice göz göze gelirdik. Yanağıma bütün sobalardan, kaloriferlerden, volkanlardan vesaire daha sıcak bir öpücük kondururdu. En azından öyle düşünüyordum hep. Birbirimizi kaşlarımızla uğurlayıp, kapıyı iki yandan kapardık. Her sabah o böyle güzel gittikten sonra, hemen sırtımı kapıya yaslayıp sessiz sessiz gülerdim uzun uzun.

Ama keşke onca zaman birbirimize gülmenin yanında, usul usul temessül etmeyi de öğrenseydik. Böylece birbirimizin tanımadık ve keşfedilmemiş ufuklarında verebileceğimiz envai çeşit tepki olurdu belki de. Belki bugün misafir odasındaki taş gibi tek kişilik yatağa yığılmış, ayaklarım halen açıkta ve midemin derinliklerinde ufak, kullanışsız bir çakının içimi deşmesiyle adeta midem bulanıyor olmazdı. Hiç birbirimizi zorlamadık. Ben hep kendim kaldım Salih ile, Salih ise Salih kaldı. Kurduğumuz dünyayı genişlettikçe görünmez kazaların riski arttı, nitekim görünmezliği ise belki de her seviştiğimizde iyice kendini tekrarladı. Adeta Salih ile beyaz önlüklerimizi, gözümüz ve çevresinde boşluk bırakmayacak şekilde tasarlanmış gözlüklerimizi geçirip, hanemizin her şeyin aşırı simetrik olduğu fabrikaların içinde genişlemesini izledik. Ufak not defterlerimizde her zeki insanın yaşamış olacağı üzere, notlar değil, garip gurup, hilkat garibesi pantolonlar, yüzler filan çizip memnuniyetimizi belli etmek adına melun melun sırıttık birbirimize.

Her şeyin üstünden epey uzun vakit geçti şimdiyse. Salih, yan odada, büyük yatak odasında, kim bilir nasıl rahat veya rahatsız, yatıyor veya uyuyor. Yasta, kim bilir ne düşünüyor? Evlenmeden önce empati kurmaya çalışırdım insanlarla böyle durumlarda. Benim annem ölmüş olsa, amcaoğlum kaza geçirmiş olsa, üçüncü göbekten kuzenim safra kesesi ameliyatı için bıçak altına yatmış olsa… Bir kere benim ne amcam var ne de, üçüncü göbekten kuzenim varsa bile onu tanıyorum. İkincisiyse tabii ki Salih… Nasıl bir tahminde bulunabilirim onun için? Bilemiyorum. Sadece hiçbir şey bozulsun istemiyorum, Salih’i kırmak istemiyorum. Nasıl da güzel bir yaşam yaşadım şu vakte kadar. Bu devam etsin istiyorum, Salih için de aynı şeyleri diliyorum. Artık çok midem bulanıyor.

Belki de daha fazlasını yapmalıyım. Hatta, belki de, daha fazlasını ben kendiliğimden yaparım. Kafa patlatmadan yani. Böyle deyince fark ediyorum: Ne kadar uzun vakit geçti umut etmeyeli. Hatırlamaya çalışmalıyım. Hatırlayamıyorum. Acaba umutlarım gerçeğe dönüşüyor muydu? Nasıl da eriyip uzamış yıllar karamel gibi. Taptatlıydı her şey, ah!

Mide bulantısına karşı gelmeye çalıştı saatlerce. Artık gelemedi, heyecandan yatağın üstünde dengesizce dikildi. Hapşıracak gibi oldu. Ağzından kısa bir nefes aldı, sonra iki ve üç.

Hapşurdu, içine geniş bir rahatlık çöktü. Alışkın olduğu bir rahatlık. Ayaklarında bir ıslaklık hissetti, baktı. Kanlar içinde pos bıyıklı bir bebek avaz avaz bağırıyordu.

Bizim Salih’in amcası bu!