Güz / 2018
♫ ♫ Erik Satie – Gymnopédies
Müzik ve resimlerdir bak
dönüp dolaşıyor yine karşımızda,
sen seversin hem
bir zamanlar İstanbul’da,
incelikli bir yel değiyorken taşralarına.
Şu Ermeni foto muhabiri vardı, sahi
ne oldu ona;
ölmüş diyorlar,
haberin var mı?
Gerçi, henüz daha birkaç saat olmuştu ya
sokaktaki koşuşturmaya bakakalalı.
Usta Nâzım’ın da dediği gibi,
hani o komünist Nâzım’ın da söylediği gibi,
o vatan haininin diyorum be kardeşim
anlasana!
Memleketimden İnsan Manzaraları’na;
biraz geçim telaşesidir saksıda
işte biraz da
abidik- gubidik işler kargaşasında
yaşamaktan haber bekliyorlardır yine çocuklar,
baksana; yine hayalleri zengin, fukara ceplerinde..
Nerede ki bu atlıkarıncalar, söylesene?
Televizyonda, gazetede, her yerde
yine nasıl da maşa etmişler bütün insanlığı
deyyuslar!
Aksırmayı,
pöksürmeyi,
çatlamayı da geçmiştir artık bunlar;
öyle midesizlik, böyle kapitalistlik!
Yuh! Yuh ki ne yuh be hem de..
Ha bir de deme bunlara müslüman,
bunlar ne anlar haktan – hukuktan.
Bunların en iyisi de yalandan!
Ama yok, yok yok
müstahak desek de olmayacak gibi ama;
ama suçun çoğu da
kimdeydi be kardeşim?*
– Yahu biraz da ne olursun
düşün artık be kardeşim!
İnsansın sen, insan-
Betona boğulduk burnumuza kadar
sen nereden nefes alabiliyorsun ki;
kardeşim?
Bu haberlerde izlediklerin sonra,
sana da bi’ saçma gelmiyor mu?
Ucuz hayatlar ülkesinde
bize yine gitmek mi kaldı yoksa,
ha?
Ahh, benim canım kardeşim
yine hangi faturanın vergisinde sıkıştın?
Söyle, yine hangi duvarlarındasın eşitsizliğin
de daraldın!
Yine hangi mesnetsizliğin dilinde,
saçmalığın daniskasında atıyorsundur voltanı?
Anımsayabildin mi ki acaba
ve görüyor musun ki acaba
kardeşim;
yine onca kişi ölmüş, bak
birilerinin tasasına – hürmetine, eyvah
yine kadın cinayeti, iş cinayeti, yine çocuk!
Oooff, of..
Turgut Abi’yi de dinlemedik zaten.
Keşke bir şiir okumuş
bir kedi sevmiş olsaydık..
Öyle değil mi?
Ama gel gelelim
bütün dünyanın da diline düşmüştür yine de
şu İstanbulumuzun kedileri;
hani ciğeri yırtık, yerine göre maraz
yerine göre de pambık kedileri.
-e kolay da değil tabii
o kadar insanın arasında-
Benim cânım kediler,
memleketin dört bir yanına dağılıp da
dokuz canının sekizinden kaçan suretler;
insanlara nazire yaparcasına
o fukaralıktan bu fukaralığa
zıplayıp duruyorlardır işte; bittabi..
Ben
çok vapura binmedim belki ama
özenirim yine de
ne yapayım
-şairim ya-
Martıların bağırışlarını duyarım gökyüzünde,
sesleri gelir kulağıma bir bir; simit diye,
insanlar da keza öyle
-ekmekten pahalıdır diye-
bağırır dururlar birbirlerine…
Yahu, ne günlerdir bunlar geçeriz,
ağlanacak halimize gülerekten de.
Ne günlerdir
bunlar
böylesine?
Anlayamıyorum.
* Nâzım Hikmet’in Dünyanın En Tuhaf Mahluku şiirine gönderme.
Fall / 2018
♫ ♫ Erik Satie – Gymnopédies
It’s music and the photographs see,
Wandering about and coming to face us again,
And you liked them anyhow
Once upon a time in İstanbul
As a subtle breeze brushed the countryside.
There was this Armanian photographer, seriously
What happened to him;
They say he died,
Did you know?
Though only a couple of hours had passed,
Since we gazed upon the panicked streets.
Just as Master Nâzım said,
You know that communist Nâzım* said,
I’m talking about that traitor, brother
Why don’t you get it!
Human Landscapes From My Country;
It’s part a struggle to make a living in a pot
And part
Kids expecting news from their lives, again
In a senseless business chaos,
Look see; rich in dreams, pockets skint..
Where are these carousels, tell me?
On the TV, newspapers, everywhere
How they make fools out of humanity
Cuckcolds!
Sneezing,
Coughing,
Implosion too, they must be passed by now;
Such apathy, greater Capitalism!
Boo! Boo to all of them as curse!
And don’t call them Muslims,
What do they know of rights, or law
Their greatest trait is lying!
But no, no no
It doesn’t serve them right to say but,
Who carried the largest share
of the guilt brother?**
-for once I beg you
Think brother, think!
You’re human, a person-
Drowned up the nose in biles of concrete,
How can you even breathe;
Brother?
The newscasts too,
Doesn’t it seem absurd?
In the country of cheap lives
Is it on us to leave, again;
Huh?
Oh, my sweet brother
What bills and taxes are you stuck within now?
Tell me, which walls of inequality are you standing at this time
To feel so suffocated!
Through which meek words,
And around what bullshit mountain are you circling?
Can you recall even?
And witness
Brother;
Tens of people dead again, look
For someone else’s problem and honour- alas!
Femicide again, workplace homicide, kids again!
Ahh…Alas…
We didn’t listen Turgut Abi*** too.
Only if we had read a poem
And loved a cat…
Right?
And here we are
With our İstanbul and its renowned cats;
With their punctured lungs, sassy on occasion
And sometimes very endearing.
-it’s not easy though
Amidst all those people
My dear little cats,
Spreading all across the country
Silhouettes escaping the eight of their nine precious lives;
As if being kind in despite of everyone,
From this poor soul to that poverty
They must be hopping all around; naturally
I
Haven’t travelled on a ferry often but
I still miss it
What can I do
-I am a poet in the end-
I hear seagulls screaming in the sky above,
Their screeches reach my ears; for simit****,
Same goes with people recently
-for it now costs more than bread-
They scream at one another…
“Well,” we say, “what a time to be living through”
Laughing at our state to be cried after .
What sort of time
Are we
Living through
I fail to grasp…
*Nâzım Hikmet, the poet who brought a new concept into Turkish Poetry, was born in Selonika. He was educated at “Mekteb-i Sultani”, “The Nişantaşı Numune Mektebi” and then “The Heybeliada Naval Academy”. But he left The Naval Academy due to poor health in 1920. He published his first poems in this period . At the beginning of 1921, he went to Anatolia to take part in the war of independence. (http://www.nazimhikmet.org.tr/en/nazim-hikmet/biography/)
** Reference to Nâzım Hikmet’s poem Dünyanın En Tuhaf Mahluku.
***Turgut Uyar is a Turkish poet.
****Turkish type of pastry with sesame that is round in shape and resembles a bagel
-Cover of Uğur’s poetry collection-
Tardor / 2018
♫ ♫ Erik Satie – Gymnopédies
Són la música i les imatges, sabeu,
passejant sense rumb, enfrontar-se a nosaltres.
I us agradaven, malgrat tot,
quan, una vegada, a Istanbul,
una subtil brisa pintava el camp.
Hi havia un fotògraf armeni; ara de debò,
què va passar-li?
Diuen que va morir,
Ho sabíeu?
Només van passar un parell d’hores,
des que contemplàvem els carrers espaordits.
Com deia el Mestre Nâzım*,
saps? Aquell comunista de Nâzım, deia,
parlo d’un traïdor, germà!
que no ho entens?!
Paisatges humans del meu país.
És part de la lluita guanyar-se la vida només amb una olla
i una altra part
són els nens esperant notícies de la seva vida, també
en un negoci sense-sentit,
mira: ric en somnis, butxaca escurada…
On són els cavallets, diga’m?
A la televisió, als diaris, arreu,
així ens van fent ximplets.
Cornuts!
Esternudant,
Tossint,
Un cruixit, també; ara ja deuen haver passat,
quina apatia, aquest gran Capitalisme!
Escridassades! Tothom escridassat, com una maledicció!
I no els diguis musulmans,
què en saben, de drets, de llei,
si el seu millor do és mentir!
Però no, no, no,
no els fa cap bé de dir-ho, però
qui va carregar la part més gran
de la culpa, germà?**
–per un cop, et prego,
pensa, germà, pensa!
Ets un home, ets una persona–
Enfonsant el nas en piles de ciment,
encara pots respirar,
germà?
A les notícies també
no et sembla absurd?
Al país de vides barates,
som nosaltres els qui hem de marxar, altre cop;
Ei?
Oh, dolç germà meu
Quantes factures i impostos et retenen ara?
Diga’m, quines parets de desigualtat et trobes ara
per sentir-te tan ofegat?
Amb quines paraules dòcils
i a quina muntanya de disbarats dones voltes?
Te’n recordes, si més no?
I mira,
germà;
desenes de morts altre cop, mira,
per l’honor d’algú altre –Ai!
Feminicidi altre cop, homicidi laboral altre cop, nens altre cop!
Ah…ai…
No vam sentir Turgut Abi*** tampoc
Si haguessin llegit un poema
i estimat un gat…
Oi?
Però som aquí
amb la nostra Istanbul i els seus famosos gats;
amb els pulmons perforats, procaços de tant en tant,
i pocs cops entranyables.
– i no és fàcil, malgrat tot,
d’entre tota aquesta gent-
els meus pobres gats estimats,
escampats per tot el país,
siluetes escapant de la vuitena de les nou vides;
sent amable malgrat la gent,
des d’aquesta ànima pobra, cap a la pobresa
deuen anar saltant per tot arreu; naturalment
Jo
no he viatjat gaires cops amb ferri, però
ho trobo a faltar igualment.
Què puc fer-hi?
–Sóc un poeta, al cap i a la fi–.
Sento les gavines cridant al cel sobre meu,
els esgarips m’arriben a l’oïda; per un simit****,
la gent fa el mateix, últimament,
– perquè costa més que el pa–
es criden els uns als altres…
“Bé”, diem, “quin temps que ens toca viure”
en rient-nos-en, per després plorar.
Quin temps,
ens ha tocat
viure
No el puc comprendre…
* Nâzım Hikmet va ser un poeta innovador en la poesia turca. Nascut a Selonika, va estudiar a “Mekteb-i Sultani”, “The Nişantaşı Numune Mektebi” i finalment a “L’acadèmia naval Heybeliada”, tot i que va abandonar-la per raons de salut el 1920. Va ser llavors quan començà a publicar poemes. A principis de 1921, anà a l’Anatòlia per lluitar a la guerra d’independència. (http://www.nazimhikmet.org.tr/en/nazim-hikmet/biography/)
** Referència al poema Dünyanın En Tuhaf Mahluku de Nâzım Hikmet.
***Turgut Abi és un altre poeta turc.
****Pasta turca rodona, semblant a un bagel, coberta amb llavors de sèsam.
Translated from English to Catalan by fellow young writer Laia Puig
Laia Puig studied Journalism and Humanities at Universitat
Pompeu Fabra, Barcelona. She has taken part in several cultural and
literary projects and is currently working at PEN International,
preparing the institution’s centenary celebrations (1921-2021).
*
Laia Puig va graduar-se en Periodisme i Humanitats a la
Universitat Pompeu Fabra de Barcelona. Ha col·laborat en diversos
projectes culturals i actualment treballa al PEN Internacional tot
preparant la celebració del centenari de la institució (1921-2021).
