İsimli trajedi bu.
İnsan bir müsvedde , geceleri.
Gündüzleri,
Oysa gün ışığında ellerini kocaman açan,
Karanlık ve uzun bir baba.
Sanırım kör oldum !
Buradan başlıyorum sevmeye, ağrıyı acıya sürterek.
Açıkça,
Evlere açılan başka evlerde,
-ben bir zan’dım diye bağırmak geliyor içimden-
Mağaralar değiştiriyorum, kabuğumla, derimle..
Deminden beri seni kaybediyorum.
Ah gözüm !
Gözüm, gözüm, gözüm.
Ah sevgili uzvum !
Seğirtmek senden, kesmek, görmek, ısırmak senden.
Senden şimdi tüm inançlar, umutlar ve göz odalarca biriken ırklar.
Neslimiz tükeniyor ve gayet marjinal şuan, korunmak.
Biz bunu yontmaya vakit bulamadan, bulduk kendimizi.
Gariptir, bir şeyler kaybederken başka şeyler bulmak.
Yığıldığımız bu yerler,
Bir daha söyletiyor ki,
Ne acayip bir şeydir bu düşmek !
-ama değil gözden-
Dünya, garipseme yeri.
Büyüdükçe anladım bunu, anladım küçülen, aynı zamanda orantısızca ahlaklar ve ahmaklar büyüten, körler,
-sanki ben ak kaşığım-
Bir toplumdan başlayarak utandırıyorlar bizleri.
Ah ar !
Yaşamak senin üstüne, ölmek senin, yemin senin, her canlı şey senin.
Senin, tüm güzel ve yarım olgun açlıklar.
Sefaletleri saymadan,
Bu dürtüleri içimden çekip atmaya,
Çocukluğumdan başlıyorum, psikiyatri odasının birinde.
Bizi ayıplayan insanlar gibi biz de başkalarını ayıplıyoruz.
-Rutubet kafalıyız-
Ne ayıp !
Ne güzel oysa, kusuru münezzeh saymak, ne güzel dimi maddecilik ? Nesi güzel sapyo ve homoseksüelizmin bilmeden,
Bilmeden çoğu bildiklerimiz dışında kalana,
Bilinene,
Bilinmekte olana,
Hiçbir zaman bilinmeyecek olana şirkler birikiyor sonra.
-yegör önü pudra şehirler, bizi çarmıha geriyor.
Tanrımı tanırım ki, gerginliğimi mazur görür,
Görülüyor burdan.
Sen görüyorsun, ben görüyorum, görüyorlar bizi şimdi.
Ah kutsallık !
Bulamaç bu çağın sunduğu,
Gayretinden çok nihilist çocuklar doğurabilecek evler..
Yaşanabilir kıldığımız her şey uğruna,
Rutubeti bir ilaha benzeten,
Kılıçlar düşürüyorlar, düşlerime.
Dişlerim kırıldığında,
Dürtülmeyen insan yoktur gibi gelirdi bana.
Rağmen güncel acılar-kamburunu dik tutmaya çalış bak, anlayacaksın-
Görmedim,
Beline, elini kalbinden uzatanı.
Ey günah !
Eşitken her evde, şehvet saçıyorsun, sevgisizce.
İntikamı gözüne sür bak !
Bak, gör !
Baksana gözüm !
This is a named tragedy.
Man is a draft, by night
By daytime,
However he is a darkened and tall father
Reaching his palms wide to daylight
I’m afraid I’m blind!
This where I start, to love, by rubbing pain into suffering.
Frankly,
-I feel like shouting I was a supposition!-
I was busy changing caves, with my crust, my skin..
I was loosing you until just a moment ago.
Alas my darling fellow!
My dear, my dearest eyes
Ah my dear organ!
To twitch, to ogle, to see, to recognise comes through you.
Now from you emanates all beliefs, hopes and races piling up in boxy rooms.
Our generation is being consumed and it’s quite marginal right now, to be protected.
We found ourselves without finding time to carve this out.
It’s strange, to find things when you’re busy loosing others.
These places we have been swarmed to,
Pave the way for us to say again,
What a thing it is to fall!
-but not from grace-
The world, the place to feel out of place.
I understood this as I grew older
I figured out that what gets smaller in the meantime
Disproportionately
Are virtues and fools
And what helps grow, are the blind,
-As if I am clean as a whistle-
They shame us starting from a society.
Alas modesty!
To live lies on you, to die is yours, outs and every living thing is yours.
Yours are all the beautiful and semi matured hungers.
Without recounting the misery,
I start to rip out these intuitions from my childhood,
In some psychiatrists room.
Just as people who judge us we judge others
-We are moist minded-
What a shame!
While how lovely it is to count a flaw excluded,
How casual is it not, materialism!
What is beautiful about sapo or homosexuality without knowing,
Without knowing,
Polytheisms pile up
With all that keeps left out of,
What we tend to know about the most,
What is known,
What is being known,
What will never be known.
– Taste’N’See cities made of powder,
Crucify us.
I know my god well, which is why he excuses my tension,
You can see.
You see, I see, we are being seen by them now.
Alas divinity!
The slurry this era presents,
Houses that can give birth to
More nihilist children than their endevour…
In the name of everything we rendered liveable,
Swords downfall, onto my dreams
That liken a dampness to the divine,
And it used to feel
When my teeth broke,
As if there was no man left unshaken.
Notwithstanding daily sufferings -try keep your hunchback straight, you will understand-
I haven’t seen,
Anyone reaching their hands
On their waist
From their hearts.
Oh sin!
While you stand equal in every home
You scatter lust, loveless.
Spread revenge on your eyes and see!
Look, see!
My eyes, won’t you look!
És una tragèdia amb nom.
L’home és un esbós de nit;
de dia,
però, és un pare enfosquit i alt
que obre les mans a la llum diürna.
Temo que sóc cec!
Així començo a estimar, fregant el dolor amb el patiment.
Amb franquesa,
-vull cridar que no sóc més que una assumpció!-
estava massa ocupant canviant de cova, de closca, de pell…
Estava perdent-te fins fa tot just un moment.
Ai, amic!
Els meus ulls, els meus estimats ulls,
ai estimat òrgan meu!
Tenir un tic, desitjar amb la mirada, observar, reconèixer, tot ve a través teu.
De tu emanen totes les creences, esperances i curses amuntegades en cambres.
La nostra generació es veu consumida i ja és gairebé marginal restar segur.
Ens hem trobat sense temps per forjar res.
És estrany trobar coses quan en perds d’altres.
Aquests llocs on ens apleguem
ens obren el camí per tornar a dir:
Quina cosa, caure!
–però no en gràcia–
el món, el lloc on sentir-se fora de lloc.
Ho vaig entendre en créixer,
vaig comprendre que el que es fa petit mentrestant,
desproporcionadament,
són les virtuts i els bojos.
I el que ajuda a créixer són els cecs,
-com si jo fos net de pecat-
ens fan avergonyir de partir de la societat.
Ai, la modèstia!
Viure rau en tu, morir és teu, els juraments i tot el que viu és teu.
Teves les fams belles i mig madures.
Sense comptar la misèria,
començo a arrencar aquests impulsos d’infantesa,
en una cambra del psiquiàtric.
Com ens condemnen, així nosaltres condemnem els altres
–tenim la ment humida–
quina vergonya!
I que agradable és excloure un defecte
i com no és casual: materialisme!
Què hi ha de bonic en la sapo- o en l’homo-sexualitat sense saber-ho*,
sense saber-ho,
els politeismes s’amunteguen
amb tot el que queda fora,
el que solem saber sobre la majoria,
el que és sabut,
el que és sent sabut,
el que mai serà sabut.
Tasteu i veieu les ciutats fetes de pols,
crucifiqueu-nos.
Conec bé el meu déu, per això perdona la meva crispació,
com podeu veure.
Hi veieu, hi veig, estem sent vistos per ells, ara.
Oh, santedat!
El fang d’aquesta era,
cases que poden donar llum a
més nens nihilistes que esforços.
En nom de tot el que rendim per viure,
espases que cauen, sobre els somnis,
que vinculen la humitat al fet diví,
i va semblar-me,
quan vaig trencar-me les dents,
que no quedava cap home intacte.
Malgrat els patiments diaris –intenta mantenir la gepa ferma, ja ho
entendràs-
No he vist
ningú allargant les mans
a la cintura
des del cor.
Oh, pecat!
Et lleves de la mateixa manera a cada casa,
tot escampant cobdícia, mancat d’amor.
Escampeu la venjança als vostres ulls i mireu!
Mireu, veieu-hi!
Ulls meus, no mirareu?
Nota:
*La saposexualitat és l’atracció sexual o sentimental cap a un ésser intel·ligent.
Sobre l’autor, USAME YORDEM
Nascut el 1996. Després d’una infantesa mística, es va graduar a la Universitat Eskişehir Osmangazi de Consultoria psicològica i guiatge. Les seves obres són sovint en vers, assaig i narracions breus. El 2016, va rebre una menció especial a Eskişehir, que va permetre-li publicar la seva primera obra, Una simfonia de Solitud, amb l’Editorial Düzyazi. Més tard, com a columnista a Ereğli News i poeta jove, ha participat a publicacions com Bir Megolomanyak, Kirpi,Gece, İndigo, Seyyar Edebiyat, Aylak Karga, Porsuk, i Sanrı. El 2018, va publicar el lliure Otogarafobi per l’editorial Kaos Çocuk Parkı. Segueix escrivint i desenvolupant el seu estil.
Translated from English to Catalan by fellow young writer Laia Puig
Laia Puig studied Journalism and Humanities at Universitat
Pompeu Fabra, Barcelona. She has taken part in several cultural and
literary projects and is currently working at PEN International,
preparing the institution’s centenary celebrations (1921-2021).
*
Laia Puig va graduar-se en Periodisme i Humanitats a la
Universitat Pompeu Fabra de Barcelona. Ha col·laborat en diversos
projectes culturals i actualment treballa al PEN Internacional tot
preparant la celebració del centenari de la institució (1921-2021).
