Apartman boşluğunda yankılanıyordu,

                              İçeride kalan bir kuşun,

                              Kanat çırpışı.

                              Sokakta çocuklar,

                              Bir türlü,

                              Oynamaya karar veremedikleri oyunlar.

                              Kapımın ise göz deliği,

                              Sökülmüştü yerinden.

                              Zil çalsaydı,

                              Kim olduğunu bilmeden,

                              Azrail bile olsa davet edecektim.

                              Zil hiç çalmadı.

                              Çıkış yolu aramaktan,

                              Kuş yılmadı.

                              Yalnızlığı aşırı dozda alıp

                              Ölümü beklemeye koyuldum usulca.

                              İlaç param,

                              Yalnızca ona yetmekteydi.

                              Diğer insanlar ise gittiler.

                              Güzel yerleri, Denizleri, Evleri,

                              Gezdiler.

                              Gülüştüler, Bakıştılar, Dertleştiler.

                              Ben ise üşütürüm diye,

                              Korkmataydım,

                              Koltuklarda üstüm açık uyuyakalmaktan.

                              Zaman geçmek bilmezken,

                              Kollarımla sardım bedenimi.

                              Eşyalarla seviştim.

                              Herkes bir şeyler konuşurken,

                              Ben, kendimi

                              Duvarların dilini çözmeye verdim.

                              O kararsız çocuklar,

                              Korkardı benden.

                              Yalnızlık bulaşıcıdır diye öğrenmişler.

                              Bari hastalığımda,

                              Anneleri gelseydiler, aşı olup yanıma.

                              Ateşimi ölçseydiler.

                              Gelmediler.

                              Tencereler çorba pişirdi,

                              Bardaklar ıhlamur.

                              Dudaklarımın, en iyi dostuydu onlar.

                              Kaç gece geçti,

                              Mezarlıklar kadar sessiz.

                              Bundandır, kaç gece,

                              Mezar aradım odalarda.

                              Işıktan başka her şey,

                              Canlıydı adeta.

                              Saat birde bekledim hep hırsızları.

                              Balkonumu, pencerimi açık bıraktım.

                              Keşke içeri girseydiler.

                              Beni de çalıp götürmelerini,

                              Rica edecektim.

                              Fakat tek ses,

                              Yılmayan kuşun,

                              Karanlıkta duvarlara çarpmasından,

                              Başka bir şey değildi.

                              Yorganlara bürüdüm kendimi.

                              Kat kat eldivenler giydim.

                              Kapatıp gözlerimi,

                              Tenime değildiğini hissettim.

                              Taraklar okşadı saçlarımı.

                              Saç tellerimin,

                              Tarakta kaldığı yerleri,

                              Öptüm birer birer.

                              Ne zaman uzansam,

                              Şiirler okudu yastığım, kulaklarıma.

                              Sıkıldım sonra,

                              Pencerelerden uzattım kafamı.

                              Yaşlı birinin derili elleri,

                              Karşı pencerede.

                              Eşyalar korktu gideceğimden.

                              Beni içeri çağırıp,

                              Perdeyi çekmemi söylediler.

                              Dinlemedim.

                              Başka alemden bir şeydi gördüklerim.

                              Siz hiç, bir sepetin idam edildiğini,

                              Gördünüz mü?

                              O derili eller,

                              Aşağı sarkıtıp ipi,

                              Bir sepeti asmaktaydı.

                              Aşağıda, başında kasketli bir adam,

                             Ölü sepetin üzerine,

                             Çiçek yerine,

                             Süt ve gazete koymaktaydı.

                             Bu sefer ben korktum.

                             Eşyalar ve duvarlar teselli ettiler.

                             Mendiller, gözyaşlarımı sildiler.

                             Neyse ki sonunda çocuklar,

                             Körebe oynamaya karar verdiler.

                             Kuş yıldı.

                             Duvarlara bulaşan kan izleri akarken,

                             Kırılmış kanatlarıyla yere yığıldı.

                             İlk kez zil çaldı.

                             Kim olduğunu bilmeden,

                             Açtım kapıyı.

                             Yalnızlığı aşırı dozda alıp

                             Ölümü bekleyişim, bitmişti.

                             Zira gelen,

                             Azraildi.

Bunları da Sevebilirsiniz

Rüştü Onur, Pusula Gazetesi, 5 Kasım 2016 Rüştü Onur, 1920 yılında Zonguldak’ın Devrek ilçesinde doğar. Lise öğrenimini, yakalandığı ince hastalık sebebiyle 1940 yılında yarım bırakmak zorunda kalır. İnce hastalığı atlatan Onur, Zonguldak Kömür İşletmesinde memrluk yapmaya başlar. Daha sonnra verem hastalığına yakalanarak tedavi için İstanbul Heybeliada sanatoryumuna götürülür. 1942 yılında iyileşerek sanatoryumdan çıkar. Fakat aynı …

Share

Literature: BİNNAZ DENİZ YILDIZ: ÇIKMAZ SOKAK / BLİND ALLEY / БИННАЗ ДЕНИЗ ЙИЛДЫЗ A hand-full of dreams Caught in a trap On the blind alley of irrelevance. Uncle Yorgi by the end of the road, Attaching things on taverns. Curves under busses and a woman a man… Planting chewed up, Dried mulberry seeds to gardens. Finally …

Share
Önceki / Previous Yeni Bir Çark
Sonraki / Next Sadık İkindi + Ksenia Gorshkova (Discours dergisi ve PEN Moskova İşbirliği ile)