Apartman boşluğunda yankılanıyordu,

                              İçeride kalan bir kuşun,

                              Kanat çırpışı.

                              Sokakta çocuklar,

                              Bir türlü,

                              Oynamaya karar veremedikleri oyunlar.

                              Kapımın ise göz deliği,

                              Sökülmüştü yerinden.

                              Zil çalsaydı,

                              Kim olduğunu bilmeden,

                              Azrail bile olsa davet edecektim.

                              Zil hiç çalmadı.

                              Çıkış yolu aramaktan,

                              Kuş yılmadı.

                              Yalnızlığı aşırı dozda alıp

                              Ölümü beklemeye koyuldum usulca.

                              İlaç param,

                              Yalnızca ona yetmekteydi.

                              Diğer insanlar ise gittiler.

                              Güzel yerleri, Denizleri, Evleri,

                              Gezdiler.

                              Gülüştüler, Bakıştılar, Dertleştiler.

                              Ben ise üşütürüm diye,

                              Korkmataydım,

                              Koltuklarda üstüm açık uyuyakalmaktan.

                              Zaman geçmek bilmezken,

                              Kollarımla sardım bedenimi.

                              Eşyalarla seviştim.

                              Herkes bir şeyler konuşurken,

                              Ben, kendimi

                              Duvarların dilini çözmeye verdim.

                              O kararsız çocuklar,

                              Korkardı benden.

                              Yalnızlık bulaşıcıdır diye öğrenmişler.

                              Bari hastalığımda,

                              Anneleri gelseydiler, aşı olup yanıma.

                              Ateşimi ölçseydiler.

                              Gelmediler.

                              Tencereler çorba pişirdi,

                              Bardaklar ıhlamur.

                              Dudaklarımın, en iyi dostuydu onlar.

                              Kaç gece geçti,

                              Mezarlıklar kadar sessiz.

                              Bundandır, kaç gece,

                              Mezar aradım odalarda.

                              Işıktan başka her şey,

                              Canlıydı adeta.

                              Saat birde bekledim hep hırsızları.

                              Balkonumu, pencerimi açık bıraktım.

                              Keşke içeri girseydiler.

                              Beni de çalıp götürmelerini,

                              Rica edecektim.

                              Fakat tek ses,

                              Yılmayan kuşun,

                              Karanlıkta duvarlara çarpmasından,

                              Başka bir şey değildi.

                              Yorganlara bürüdüm kendimi.

                              Kat kat eldivenler giydim.

                              Kapatıp gözlerimi,

                              Tenime değildiğini hissettim.

                              Taraklar okşadı saçlarımı.

                              Saç tellerimin,

                              Tarakta kaldığı yerleri,

                              Öptüm birer birer.

                              Ne zaman uzansam,

                              Şiirler okudu yastığım, kulaklarıma.

                              Sıkıldım sonra,

                              Pencerelerden uzattım kafamı.

                              Yaşlı birinin derili elleri,

                              Karşı pencerede.

                              Eşyalar korktu gideceğimden.

                              Beni içeri çağırıp,

                              Perdeyi çekmemi söylediler.

                              Dinlemedim.

                              Başka alemden bir şeydi gördüklerim.

                              Siz hiç, bir sepetin idam edildiğini,

                              Gördünüz mü?

                              O derili eller,

                              Aşağı sarkıtıp ipi,

                              Bir sepeti asmaktaydı.

                              Aşağıda, başında kasketli bir adam,

                             Ölü sepetin üzerine,

                             Çiçek yerine,

                             Süt ve gazete koymaktaydı.

                             Bu sefer ben korktum.

                             Eşyalar ve duvarlar teselli ettiler.

                             Mendiller, gözyaşlarımı sildiler.

                             Neyse ki sonunda çocuklar,

                             Körebe oynamaya karar verdiler.

                             Kuş yıldı.

                             Duvarlara bulaşan kan izleri akarken,

                             Kırılmış kanatlarıyla yere yığıldı.

                             İlk kez zil çaldı.

                             Kim olduğunu bilmeden,

                             Açtım kapıyı.

                             Yalnızlığı aşırı dozda alıp

                             Ölümü bekleyişim, bitmişti.

                             Zira gelen,

                             Azraildi.

Bunları da Sevebilirsiniz

Dostlar Tiyatrosunun 2007-2008 sezonunda sahnelediği bu oyun 4 yıl boyunca Türkiye’de ve Avrupa’nın değişik ülkelerinde 224 kez sergilendi, 99.400 kişi tarafından izlendi, birçok ödül kazandı. Oyunun 2010 yılında Muammer Karaca Tiyatrosu’nda kaydedilen filmi, 10 yıl sonra ilk kez burada gösterime giriyor. Yazan-Yöneten : Genco Erkal Müzik : Fazıl Say Giysi : Özlem Kaya Film Yapım …

Share

Edebiyat: Sadık’ın En Bilinen Hikayesi / Sadık’s Most Renown Tale/ L’hıstoıre la Plus Connue de Fıdèle Her şiirinde tanrılardan bahseden ve evine haciz geleceğini öğrenen fakat bir türlü haczedilmeyen ve bir kulağı duymayan Sadık’ın en bilinen hikâyesi “Bilmem ki ne olur en çok olacağını bildiğim ne ise bilirim en çok o olur” Vücudunda ufak kurak …

Share

By Kendra Cherry Updated October 21, 2019 More in Theories According to Sigmund Freud’s psychoanalytic theory of personality, the id is the personality component made up of unconscious psychic energy that works to satisfy basic urges, needs, and desires. The id operates based on the pleasure principle, which demands immediate gratification of needs. The id is one of …

Share
Önceki / Previous Yeni Bir Çark
Sonraki / Next Sadık İkindi + Ksenia Gorshkova (Discours dergisi ve PEN Moskova İşbirliği ile)