ÖZÜMÜZ BİR

Rüyamda bir bulut dansa kaldırıyordu beni
Gökte değildik ama
Pistimiz yalnızlara sığınak olmuş bir iskeleydi
Müziğe ihtiyacımız yoktu
En derinimize işliyordu dalgaların sesi
Sıcaktan bunalan kırgın bir çiçek gecenin ayazına bırakmıştı kendini
Neşeyle eşlik ediyorlardı bize ateş böcekleri
Peki sonsuz göğe ait bulutla mutsuz  yere ait beni buluşturan neydi?
Ruhlarımıza fısıldanan o eşsiz ezgi mi?
Yüreğimize sığamayıp gözlerimizden taşan sevgi mi?
İçinde hayallerimizin küle döndüğü ateş mi?
Elimizden kayıp giden ürkek ümitler mi?
Biz geleceğe koşmak isterken soluğumuzu kesmeye çalışan mazi mi?
Ezip geçtiğimiz toprağın altını dolduran nefesler mi?
Deli rüzgârın kucağımıza bıraktığı içli bir esinti mi?
Onun bağrından kopan güneşin bıkkın kaldırımlara yansıttığı gölgem mi?
Benim elimden kaçırdığım balonun onun kanatlarını yuva bilişi mi?
Belki de ben ve bulut aynıydık
Özümüz birdi
Onun kapısını kırıp yağan yağmur benim diktiğim fidana can verendi
Benim ona bakarak tuttuğum dilekse onun göğe tutunma sebebiydi