hiçliğin hissine ulaştırıyor beni evren
alaca bir karadeliğin varoluşu en derinden
kıvılcım gözlerinin esrarlı sicim tanesi
tek bakışın parçalar sınırsız gökkubbeyi
sevgim yitirdi hazzını gerçeküstü geceye
ayın halesi ezeli bir karmaşanın içinde
gözümün önünde eriyor koca bir şehir
kum saati çatlayınca saçılıyor şiir
sınırsız uzay ve düz bir dünyada
atomların büyüklüğü gözümü korkutmakta
*
soyutluğun sahnesinde süslenirken sizler
biz hakiki hürriyetler tahayyül ederiz
adalet getirecek bir devrim hayal mi
şimdi ruhlar kirli, hüzün bitsin isteriz
zulüm çevrelerken çehresini masumun
yetim kentin çocukları küserken yıldızlara
şiir yazılmayı hak eder mi her güzel kadın
gözyaşlarını saklarken anneler toprağa
yârin saç teli önemli midir kıyıya vuran bebekten
sahi, ece ayhan da bizi görür mü “cehennetten”
the universe conveys me to sense of nothingness
the existence of pied black hole is deepest
a mysterious string of your sparkle eyes
one glance severs unlimited rainbow
my love has lost its delight to the surreal night
the aureola of the moon is in an eternal chaos
a big city is melting in front of my eyes
and poem spreads when hourglass cracks
the greatness of the atoms scares me
in the limitless space and the flat world
*
as you dress up on the stage of abstractness
we envisage intrinsic liberties
is a dream that revolution brings justice
now the souls are dirty, we want the gloom to end
while the tyranny is enclosing the face of innocent
while the infants of the orphan city are offended at stars
does every beauteous lady deserve to be written poem
while mothers hide their tears on the ground
is the lover’s hair important than the baby hitting the shore?
truly, will ece ayhan see us too from “helleaven”
Written and translated by Ahyed Sani
){kind=link}