organlarını bağışlamaya bile takati yok ölülerin
l. tragos
son kez hıçkırıklı bir gel oluyorum
içimin girizgâhlarında pabuçlarının çamurları
fezaya feda ediyorum bütün isimlerini ölülerin
bu masum tabletlere işlenmesin isimler
kimse bakmasın camlara ve kaşıklara
nazarlarına perde çeksin üçüncü göz sahipleri
duygusuz bakışlarında iniyorum geceye
güneşten
ben senin alnının yazısında ismimi öptüm kendimin
dudaklarım yara oluyor her gün seni ölmekten
ellerim nasır
ben iğnesi kırılmış kalpli bir cesetken
hiçbir anlamı kalmıyor ipin ucunu kaçırmamın
zervan kuyusunda başı bağlı bir tarak gibi
sana çözülüyorum
uyandır suları uykusundan
kınalı köpükleriyle gözlerimi boyuyorlar
bir çay bardağı kır düzelsin zaman
birin ikiden büyük olduğunun kanıtıdır aşk
aşk bittiğinde ancak matematik haklı çıkacak
hiçlik hiç yere sonsuza sığacak
hep yâre kan her gülüş yeni bir imtihan.
bütün moda akımlarına inat seni derime işliyorum
eski bir davulcu sanki beni çalıyor düğünlere
uzaktan sesim… hiçte güzel çıkıyor
kim çalsa
kimsesizler dediğimiz için sarılıyorlar sevgililerine
kimsem diyerek
her kimsem önemin yok
ll. oidie
varsın yıkılsın varlık düze çıksın bu darlık
ticari gemiler gibi duygusuz artık yolcular
ve lüks taşıma şirketleri gariban hamalları çalıştırıyorlar
ne yazık, ne yazık modernizme
ne yazık ekmeksiz pastacılara
şimdi hangi çukurun yarasına kum olacaksın sen
oysa aşklar hep yalandan biter
anlamıyorsun beni spinoza
seni kimse anlamıyor
ben bedenimi sende terk edersem sen
sözünü dudaklarımda ara
güneşle oynama yavrum üşürsün. Ay
parçası soyadınsız bir çocuk doğarken
doğarken rahminden en sahipsiz acınmış
gibi duran
ay olacak tabi güneşin çocuğu
sen tutul/a/mayan hazır dil-
eklerden kayarken
dolmuşta beş dakika kayıp uykuda kazanç
zamanı öldürüyorum senli uykularımda
cellâtların şiirini ben yazacağım
bir cellât anası olmanın evlatsızlığını anlatacağım sana
matemi kucakla acıyı öldür
bir sünger gibi çek beni avuçsuzluğuna
destelerce şiirler birikti tanelerce değil
bir tohum gibi çatlıyorum güneşsizliğinden
fersah fersah küçülüyorum kendimde
kırk yılın başında yazıyorum 41 kere..
adayarak sinopsisini hayatın
mon/ş nin avukatlığını soyunuyorum cübbemden
nereye kilitlensem oraya anahtar oluyorum
sen hiç bana uyudun mu çözerken saçlarını yastığa
kılı kırk yar
kırka dokunma.
münzevi bir yalnızlıktır elinden kurtulan
parmak izlerinde taşıdığın kimliğinden sıyrıldığında
tuz olup mühürleniyorum mektuplara
her şiirde adım kan kokuyor
bir sığınağı olsa düşlerimin
düşmek düşlemekten daha az acı verebilirdi
…ama…
düşmekten alamıyorum kendi aklıma kendimin
düştü saat kırıldı zaman
hücrelerinde tenha bir ayna oluyorum
görülürsen insan olduğumun kanıtıdır bu
sen hala yokluğuma mı titriyorsun
içimde körebe oynayan zambaklara inat
bu kışa hasret bir yıldız gibi kayıyorum ışığıma
gözbebeğimde bir ağlamak tutuyor kirpiklerimden
beni artık ıslatma dudaklarında
unut diyorum
yaşamak tek heceli bir şiir gibi çıkıyor rahminden dudakların
ölmek çok ciltli bir kitabe gibi gizleniyor toprağa…
Tragedy – Muhammed Şara
Translated by Ege Dündar
The deceased didn’t even have the guts to donate their organs
- Tragos
For the last time I turn into a sobbing “wish you were here”
Your muddy shoes within my inner prologs
I sacrifice the names of all the deceased to outer space
Names mustn’t be carved upon these innocent tablets
People mustn’t see into windows and spoons
Let the possessors of third eyes draw the curtains on their nazar*
I descend on the night upon their unemotive gazes
From the sun
I kissed my own name in the destiny carved on your forehead**
My lips are chapped from dying your deaths every day
My hands are calloused
When I am a cadaver with a broken needle and a heart,
There’s no meaning left to losing the thread
Like a head scarfed comb on the well of Zervan**
I unfurl to you
Awaken the waters from their sleep
They’re pulling wool over my eyes
With their hennaed foams
Break a teacup so time may mend
Love is the proof that one is larger than two
When love is done for, only math will stand corrected
Nothingness, for no reason, will fit into eternity
Always blood for the lover, each laughter a new trial.
Against all fashion trends, I embroider you to my skin
An old drummer seems to be playing me at the weddings
My voice from far away… sounds good within nothing
Whoever is playing
Because we call them orphans, they embrace their lovers
Saying my somebody
Whoever I am, you don’t matter
- Oidie
Let this existence come to fall, let this hardship weather the storm
Passengers are apathetic as commercial ships nowadays
And luxury removal companies enslave wretched porters
What a shame, such a shame on modernism
What a shame for breadless pastry cooks
Now which pit will you remedy with your sands
When in fact, love affairs always begin to end from lies
You don’t understand me Spinoza
No one gets you
If I leave my body with you then you
Seek your promises on my lips
Don’t play with the sun my young one, you will get cold.
When a beautiful child is being born, like a piece of the moon
without your surname
Born from its womb, resembling your most abandoned pain
Of course the sun’s child will be the moon
As you slip and slide
From ready-made wishes which can’t be kept
Losing five minutes on the minibus, winning in sleep
I kill time with my dreams of you
I will write the poetry of executioners
I will tell you about the orphanage of being an executioner’s mother
Embrace the lament and kill the pain
Pull me like a sponge towards the lack of your palms
There are bundles of poetry building up not just a few
I am crackling like a seed from the lack of your sunlight
I am shrinking by a long chalk within myself
After 40 odd years*** I write the 41st..
By dedicating the synopsis of my life
I proceed to act as the attorney of mon chéri
Undressing my robes
Wherever I am locked in, I become the key for it
Did you ever sleep for me, untangling your hair on the pillow
Split hairs
Don’t touch the 40
It is a sequestered loneliness that got out of your hand
When you shed your identity, which you carry on your finger prints
I turn into salt and get sealed in letters
In every poem my name reeks of blood
If my dreams had a shelter
Downfall would have hurt less than dreaming
…yet…
I can’t keep myself from falling into my own state of mind
The clock fell and time, it fractured
I turn into a desolate mirror inside your cells
If you are seen, this is proof that I am human
Are you still shivering from my absence
Against the lilacs playing blind man’s buff inside me
I slide towards my light like a star longing for the winter
From the apple of my eye,
A cry takes hold of both my eyelids
Don’t wet my name on your lips
I’m saying forget
To live springs like a poem with a single syllable from the womb of lips
To die hides in the soil like voluminous tablets.
*Nazar is an eye-shaped amulet believed to protect against the evil eye.
** Zervan is known as the god of time in Zoroastrianism.
***Destiny/Alın Yazısı, the original phrase used; “alın yazısı“; literally translates to “writing on the forehead” in Turkish
****Turkish saying that implies lack of frequency aka “once in a blue moon”
