TÜRKÇE
ENGLISH
budayınca aynalarda kendini
öncesine dönmüyor insan
kendime mektuplar yolladım
kabul olmadı hiçbiri
bir boşluk saatiydi
oysa bir zamanlar ellerin vardı
kimsesiz tepeler ardında
günebakan ellerin
hanidir yormaz ellerinden yola düşen kervanlar
avuç içlerimin düzensiz çizgilerini
tokalaşmak artık dut ölüsü
ellerim
asfaltı bozuk
yoksul bir dağ geçidi
mezardan önce son konağı insanın
annesinin son öptüğü yerdir
boşluk saati şimdi
ve annemin rahminde
yetişkin bir yara hala yanaklarım
budaklarını aynaların
susuyorum
buduyorum
görüyorum
gözlerim
en büyük kapısıydı dünyanın bir zamanlar
yüzümde ne kanayan ne onulan
can çukurudur şimdi
Translated with the author’s approval by Ege Dündar
When one prunes themselves away in mirrors
They don’t return to what once was
I sent myself letters
None were recieved
It was time for emptiness
Whereas once upon a time you had hands
Behind orphaned hills
Helianthus hands
It’s a long time since
Those caravans which hit the road from your hands
Don’t frequent the anomalous lines in my palms
Handshakes are now good as dead mulberries
My hands,
A derelict mountain pass
Of defected asphalt
The last refuge of men before the grave
Is where their mother last kissed
It’s time for emptiness now
And in my mother’s womb,
My cheeks are still ripen wounds
The nodes of mirrors
I sush
I prune
I see
My eyes
Once the world’s widest gates,
Are now neither bleeding nor healing
Gutters of life on my face
