Bütünsel Aidiyet Hiyerarşisi

Yağmur sonrası toprak kokusunu ilk keşfedişimi hatırlıyorum da zihnime ve yüreğime öyle iyi gelmişti ki, bana, bedenimde gezinen cana ait birşeyler var bu kokuda demiştim. Sonra müptelası olmuş, çilingir sofralarının mezesi, bir çilekeşin izmariti gibi olmazsa olmazlarıma dahil etmiştim. Evet evet her zaman yağmayan o yağmur ve betonlar içerisinde her yağmurda kokmayan o toprağa rağmen, toprağın kokusunu.. Önceleri fırsatlar kolladım tıpkı elime geçen her kitabı kokusu hatırına burnuma yapıştırışım gibi yağmur duyduğum anda açık havayla buluşma tutkularım oluştu. Sonra hayatın akışı yağmurları dahi farkedemediğim günlere kadar evriltti hoyrat benliğimi. Kıymetini farkettiğim lakin bedelini ödeme külfetine giremediğim her şey gibi aidiyetimi unutturdu tekdüzeliğim bana. Kendimin kendime yaptığı
ilk kötülük değildi bu elbette lakin bu denli bütüncül hissettiğim bir aidiyete attığım ilk kazıktı kesin. Sonra vitamin eksikliği adıyla toprak yeme hislerim başladı ve dışsal dürtülere kadar düşmüş toprak arzuları. İşte hiyerarşik bir arzulayışın insanoğlunu hangi kademeden hangi derekeye düşürebildiğini o zihinsel süreçte anladım. Ve ondan sonra bütünsel bir aidiyet hissedebildiğim kıymetlerim için mücadeleyi onur saydım. Hiyerarşik bir diyaloğun muhatabı dahi yapmadım. Zira ‘hepiniz Ademden geldiniz, Adem de topraktan’ sözünün muhatabı olmak da aidiyetimin bir parçasıydı, gideceğim yere olan inancım da.. Bil ey dünya! Ne tamamen sana aidim ne bütünüyle senden ayrı, lakin beni bilirsin benim dilediklerimden gayrı..