Kalem tutan ellerden,
Yüzüne düşen birkaç damla saç telinden
Çaresizce gülmeye devam eden gözlerden;
Gözaltlarına kıvrılıp da uyumuş çizgilerden
Görünür ey insan, içindeki yangının izi.
Bu yangında dahi içinde bir ağaç,
Yanıp tutuşuyor dalları ince ince.
Üzerinde kuşlar türküler söylüyor keyfince,
Kuşlar bile hala devam ederken,
Ey aciziyetin ete kemiğe bürünmüş hali
İnsan,
Hangi acı daimi olabilir ki
Suyun ayak sesi işitilirken?
Sonsuz mermerler odası soğukluğunda artık Bir ben, bir de tüm haşmetiyle Vakti katılaşmış o melek kaldı. Damalı zeminlerde yuvarlanır, Bir beyaz, bir siyah olurdum. Gülerdik beyaz olduğumda, Orkide kokuları sandala karışır, Sonra bir de mest olurdum neşeden. Siyah olmak zor değildi, Ya da kötü, Hüzün yağmurları çiselerdi yalnız tavandan, Tablolar kaçışır, balkona sığınırdı. Öylece griye …
Ben aslında Afrika’da bir aslanı uyandırmaktan Issız adadan yüzerek kaçamamaktan Kayıkla fırtınaya yakalanmaktan Dağa tırmanırken halat koparsa Bir kayaya çarpıp parçalanmaktan Korkmak istiyorum, henüz yaşarken Ama ben sadece Çayım sıcaksa dilim yanar diye Basamağı görmeyip düşersem bir de Kuşumu boğsa soğuk, öldüresiye Verdiğim su çiçeklere fazla gelirse Düşüncelerim bana ait değilse Diye korkuyorum Niye korkuyorum …
