Birbirine kenetlenmiş eller gibi
Yön veriyoruz dalgalara
Dalgınlığımıza iklimler uyduruyoruz
Bir kum torbasını besler gibi
Kendimizi kendimizden geçene koyuyoruz
Sonradan sonradan anlıyoruz
Çoktan bitmiş bir şarkıyı mırıldandığımızı
Yürürlükten kalkmış tanrılara avuç açtığımızı
Ve bir sahilde otururken ansızın
Avcumuzu kanatan sessizliğe saplandığımızı
Kaç zamandır bir tavus kuşu hayal ederim
Gizliden kabarır içimde tedirginliği
Tam saklamak isterken renklerini
Dağılır boşluğa saçılan nesneler gibi
Nesneler
İnsanın hakkında konuşmak için
İcat ettikleri yani
Korkuyorum ölürken çırpınamamaktan
Zamanın noktalarına kaskatı yazılmaktan
Korkuyorum kendimi bildim bileli
İçimde küçücük zapt ettiğim o hissin
Tüm vücudumu alıkoymasından
Toprağı avuçluyorum o yüzden
-hiçbir sebep yokken-
Türküler dinliyorum inceden
Türkü
Zamanın eleğinden geçerek bize ulaşan
İnsan özü yani
Sokaklara atıyorum kendimi
Gökyüzünde insanlık tarihinin kısa bir kesiti
Savurganlığımız, yüksek yapılar ardında gizlenen
Bir çocuğu parka götürürken bile
Tanrım nasıl da tedirginiz bir baksan
Oysa zaman aşımına uğradı bütün salıncaklar
Zincirlerine dolanmış, çırpınıyor oyunlar
Oyunlarımız
Gittikçe içimize gizlenen
Yargısız tavuskuşları yani
Translated with the author’s approval by Ege Dündar
Like hands interlaced
We direct the waves
We suit climates to our abstraction
Like feeding a sandbag
We place ourselves to the rapturous
We always understand after the fact,
That we are humming a song long finished
That we open our palms to gods discontinued
and that all of a sudden when sitting on the beach
We are pinned on the silence bleeding our palms
For a long time now I imagine a peacock
Secretly a nervousness creeps in
Just as it intends to hide away its colours
They scatter like objects dispersed into emptiness
Objects
Those things men invented to talk about, I mean.
I’m afraid of not being able to struggle while dying
To be written into time’s dots rigidly
I’m scared, ever since I got to know myself
That the tiny feeling I restrained within
May take over my whole body
I grasp the earth because of this
-with no other apparent reason-
I listen to folk songs closely
Folk songs, the essence of a human
Reaching us distilled by time’s strainer, I mean.
I hurl myself on the streets
A brief cross section of human kind on the skies
Our wastefulness, hiding behind tall structures
Even when taking a child to the park
My god, how tense we are if you just had a look
All the swings have expired anyhow
Games are convulsing, wrapped around their chains
Our games
Evermore, hiding within
Unbiased peacocks, I mean.
