Tanırım gök yankısını
Loşlukta otururken dalgın
Belirir yeni bir ışıkta dünya
Parmaklarının mahcup kıvrımlarında
Harflerimin sesi kısılır
Yapraklar yavaşça iner
Gök yokuştan aşağı
Bir yağmur başlar
Gecede, geceden habersiz
Yakarış için açtığım ellerim
Ürker ışığından ateş böceğinin
Buluşuruz ıssızlıkta
Fundalığın uğultusu örter üstümüzü
Yıldızlar gözlerini kapar
Kalbim kapısını açar
Aralıktır ruhlarımız
Mor bir ceylan görürüm uzakta
Yitiririm kendimi sende
Hatıralar üşüşür beyazlığında
Penceremden bakarım gözlerine
Su izi sinmiştir bakışlarıma
Ne yapsamda silsem
Ne yapsamda silsem
Ebruli desenleri defterimden
Kendimden kaçamam bilirim
Yıkar görkemli bir ağacı
En derindeki fırtına
Bir yokuştur yürüdüğüm
Hep (su) yüzüne vardığım
Yağmurdur ebruli
Bulurum kendimi sende
Yitirirken
