Benim adım Efluna. Mesleğim gereği bugüne kadar her türden bombayı imha ettim. Ama daha çok, gizlice etrafıma yerleştirilen ve ben anlayıncaya kadar çoktan patlayıveren insan bombalarını imha etmekle uğraştım. Nasıl zor iş bilemezsiniz. Hem onların kabloları görünür yerlerde de değil. Yanlış düzenekle uğraştığınızda ya siz de onlarla birlikte atomlarınıza ayrılırsınız ya da patlamaktan daha beter birtakım fizyolojik ve ruhsal değişikliklere uğrarsınız. Aslında onlar bir nevi uranyum 235 ve plütonyum 239 çekirdekleri gibidirler. Durdukları yerde keyifleri yerindedir ama kızdırmayagörün, ardı arkası gelmeyen kontrolsüz reaksiyonların biricik kurbanı olursunuz.
Geçenlerde iş için sabahın erken saatlerinde bir yere çağrıldım. Beni almaya gelen şoför her zamankinden daha endişeli görünüyordu. Dikiz aynasından sık sık göz göze gelince sormadan edemedim.
“Bir sıkıntı mı var Melih abi?”
Derin bir nefes aldı.
“Bu seferki iş her zamankinden zor olacak diyorlar. Hatta bugüne kadar aldığın en zor ve tehlikeli görev olabilirmiş. ”
“Kim diyor?”
“Birimdekiler.”
“Atom bombası mı yoksa?”
“Öyle de denebilir.”
Beni stadyumun girişinde bırakıp gözden kayboldu. Kaskımı takarak stadyumdan içeri girdim. Etrafta kimse görünmüyordu. Biraz daha ilerledim. Yetkili kişileri ve bombayı arıyordum ama yeşil sahanın tam ortasına kurulu küçük, beyaz bir masa ve masada oturan genç bir adamdan başka kimseyi göremedim. Adamın yanına gelinceye kadar durmadan yürüdüm. Sakindim ama bütün sakinliğim masaya oturduğum an çabucak kayboldu.
Karşımda hiç tanımadığım, yüzüne bile doğru düzgün bakmaya cesaret edemediğim, sadece varlığıyla ruhumu eriten bir adam oturuyordu ve ben o sarhoş edici varlığa aşık olmamak için kendimi zor tutuyordum. Sesini bilmiyordum, adını bilmiyordum, maskenin yarı kapattığı yüzünün tam olarak nasıl bir yaratılış mucizesi olduğunu bilmiyordum. Ama öyle bir varlıktı ki bir kere göz göze gelmem, onun beni kendine kara bir büyü gibi bağlamasına yeterli geliyordu.
Şiirler geçiyordu içimden. Sevdiğim birkaç mısra, onu anlatan tümcelerin en güzel birleşimi olup dökülüyordu sessizce dudaklarımdan. Bana bakıyordu anlamsızca. “Muhtemelen aklımdan geçenlerden hiç haberi olmayacak.” diyordum kendi kendime. Gülümsüyordum. Sonra parmağındaki o metal halkayı gördüm. Bir bomba imha uzmanı olsanız da çoğu zaman sizi göz göre paramparça edecek bombaları imha etmeye gücünüz yetmez ve az sonra sizi paramparça edeceğini bildiğiniz bombanın karşısında beklersiniz boynunuz bükülmüş halde. Bilirsiniz ki kendi içinizde patlayan bombalar ne füsyon bombasına benzer ne de hidrojene.
Maskesini indirdi.
Muazzam bir patlama…Her yer ışıl ışıl…
Bir sıcaklık yayılıyor merkezden çevreye doğru. Mantar bulutu beni de içine alıp yükseliyor.
Yüreğim Nagazaki… Parçalarım etrafa saçılıyor. Yükselip yükselip tepeden düşüyorum.
İnsan aynı büyüye ikinci kez kapılabilir miydi? Aradan geçen on yılın üzerine bunun da cevabını buluyorum.
Yüreğim Nagazaki ve artık yaşamıyorum..
