Giderkende boş durmadım içimde olan herşeyden,
Attım ağımı tekrar beklemeye başladım.
Ayaklarım ıslanmaya başlamıştı,anlam veremiyordum.
Kayık batmaya başlamıştı.
Meğer kağıttanmış.
Bilemedim…
Bir hata vardı ortada ama bana aitti.
Güvenmiştim yol gösteren rehberlerime ..
Rotamı okyanusa çevirdim dümen bende
Kaptan bendim oysa.
Gözlük camlarım buğusundan bir an göremedim çarptım buzdağına.
Tüm dengem alt üst olmuştu.
Dibe battım hızlıca , gözlerimi açtım baktım serpiştirdiğim herşeyimle,
Attığım ağın içinde bulmuştum kendimi…
Hapis kalmak,çıkamamak neydi?
Üstelik anahtarı kilidi de dibimdeydi.
Kolum bir türlü yetişmedi…
Okyanusa sarıldım,beni de üstünde tutar sandım.
Bana kızgındı hepsi, sensin sebep demişlerdi.
Acım bu sözlerin arasında okyanusun dibinde alev olmuştu.
Savrulduk bir oraya,bir buraya.
Aniden,bir ışık, bir el,dipten çekip çıkardı bizi.
Kimdi,neydi,neyin nesiydi bu şimdi?
Bu el,bazen bir ana,bazen bir baba,bazen bir kardeş,
Bilmedim…
Yel gibi geçer ömür,
Verir eline bir kördüğüm,
Çözene kadar bağrın yanar ama susarsın,
Artık biliyordum inanımdı üstadım.