Penceremden baktığımda güvercinler uyanıyor
Ve ben, tentede bedenimin çukurunu hayal ediyorum
Adımımı atıyorum ve gözlerimi kapatıyorum ki
Korkuyorum…
Ya olmazsa,
Hayatım boyunca o çukuru görecek olursam diye.
Kıvılcım içeride
Ama yeterli zamanı yok,
Nefret ediyor kırmızılardan ve kapsüllerden.
Ama mecburum
Vadim Kiselev dinliyorum ve soruyorum
Ya tam tersi olsaydı ve ben tutunmasaydım,
Tüm çıplaklığımla atlasaydım dipten
Her şey nasıl olurdu?
Yavaş geliyor hepsi ve daha da yavaşlıyorum ben
Nihayetinde varacağımız yer aynı
Sonrasını düşünmeliyim ve öncesini
Vaktim yok.
Raylarımı birbirine bağlıyorum
Tüm binalarımı da
Kimisi kiremit çatılı
Kimisi kerpiç
Kimisi beton, Akdeniz.
Yanıyorum ve nefesimi yutuyor alevler
‘’ingirumimusnocteetconsumimurigni’’
Ve ayna kırılacak
Hesap soracak, ödüm kopuyor
Çünkü söyleyecek bir şeyim yok.
Kelimeler yetersiz geliyor,
Yan yana gelince anlamlarını kaybediyorlar.
Çaresiz hissediyorum.
Beylik sözler geçiyor aklımdan, mantralar, dizeler
‘’Hüzünlüdür bu akşamüstüler daima.’’
Halbuki gece olacak neredeyse.
Mevsimim mavi, sarı, turuncu
Halbuki kış gelecek neredeyse.
Hala Vadim Kiselev…
‘’Bir Kedi, Bir Adam, Bir Ölüm’’
Kalemim ve saat…
Pigeons wake up when I look out my window
And I imagine the hole my body would make on the tent
I take a step forward and close my eyes
I am scared…
What if it doesn’t happen,
Will I be imagining that cavity for the rest of my life.
The spark is inside
But she doesn’t have enough time,
She hates anything in red capsules.
But I have to
I listen to Vadim Kiselev and ask
What if it was the other way around and I didn’t hold on,
If I jumped with all my nakedness from the bottom
How would everything be?
It’s all coming on slow and I’m getting slower
Our destination is the same
I have to think about before and after.
There is no time for me.
I tie my rails together
all my buildings too
some with tiled roofs
Some are cobble
Some are concrete, Mediterranean.
I’m burning and the flames are swallowing my breath
”ingirumimusnocteetconsumimurigni”
And the mirror will crack
They will hold me responsible, I’m scared
Because I have nothing to say.
Words seem insufficient,
When they come after another, they lose meaning.
I feel helpless.
Big words run through my mind, mantras, verses
“These afternoons are forever sad.”
Though it’s almost night.
My season is blue, yellow, orange
Though winter is almost here.
Still Vadim Kiselev…
“A Cat, a Man, a Death”
My pen and the clock…
