Yurdumun acılarına dair
03:23 Giresun, 08.02.2023
ÜZGÜNÜM YİTİRMEK BENİMDİ
ARTIK ÜLKEMİN
4 farklı şehirde 6 aylık bir bebek gibi büyüttüğüm
Son çocuğum kederli gülümsemenin ardından
Huzur buldum…
Annem yasaklamıştı şiiri
Ayrılık bu sefer benden esmedi
Yeni güne karşı umutla uyanmak varken
Acılar içinde buldum ülkemi
Hiçbir şeyin tadı yokmuş gibi zaman dondu
Tanık olduk insanlığın var olmasına
Haluk Levent çocukluğumdan kalma bir abi gibi
İyiliğe akan bir nehrin son ezgisi
Ece Su kurtarıldı son aklımda kalan isim
Bir arkadaşım baba oldu sevinemedi Sivas ellerinde
Dışarda geçirdiler geceyi ilk öğrencilerimden
Öğretmen Ümit Demet’in eksikliğini düşündüm
Döndü sesime dönemeyenleri düşündüm
Bir baba son kez kızının elini tuttu
Ölüm toplandı acının eşiği hissedildi
Kış güzelliği ile gelmedi
Sözlüklerde yer almayan bir kelime gibi
Bulunmak istemedim bulunması gerekenleri düşündüm
sessiz duaların kimse var mı’ların içinde
umut sözcüğünün iliklerimize kadar hep bir ağızdan
söylendiği beklemelerin ortasında kaldık
bana yasaklanan şiirin tazeliği
annemden önce uyanacak bir ekmek gibi
Okullar sevgiyle açılacak şiirler okunacak
“bu son olsun” diyecek Cem Karaca
Yazgı ve kaderin aynı olmadığını
sadece bu şiir söyleyecek yarınların çocuklarına
üzgünüm yitirmek benimdi artık ülkemin…
