Bütün bir çölüne ne diye düşürdüğüm renkli cin kederlerim,
Sende hep bir tam gökkuşağı gibi duruyor.
Bu mağaradan çıkıp şuna sonra diğerine belki berikine,
Yolumu buradan uzağa getiren keşiş,
Nerede durmak isterim diye sormadı hiç.
İnce ve umursamaz sabırlı bileklerime,
Keder püsür içinde kanımı kaynatan miras,
İstemiyorum.
…
Yetecek canıma elini yoklukla süren hayat.
…
Burada başlayacaklar gülden azade dinlendirdiğim gözkapaklarım,
Buradan başlayacak anlamaya güneşi,
Buradan başlayacak artık bir yere gitmemeyi iyi bilen ayaklarım,
.
Sabahı kalbime gömdüğüm o gülyüzlü tarağı ve çıkık avurtlarında yanan ışıkla benim eski aydınlığım,
Yetecek bana yerime bakan ölüm.
*
Gözlüğünü rütbesiz askerliğine asan (olsun) kayıp tüfekli (olsun) düzgün kepiyle fiyakalı mikrofonlu babam
O da bilir miydi bir tek başınalığına yaslanmış 4 numara astigmat gözlerinin yağmuru seçmediği için hiç de buruk olmadığını?
Benim hırsıma yalpalayarak düşen kibir,
İknasızlığıma hasediyle düşen korku,
Öfkeme sendeleyerek dökülen bıkkın pişmanlık,
Ben kendim olarak da biliyorum:
Mızıkan ve altın sökümlü çeperiyle hep darılan gözlerinin kokusuz bir boşluğa meylettiğini.
Ben fotoğraflarda sadece gülmeyi biliyorum
Ya da herhangi bir yerde dümdüz gülmeyi
Durmak mecali.
**
Ne maalesef keşke büyük bıyıklarım olsa tam burnumun altında öfkesiyle aklını yitiren.
Yordamımı şu suya diklenen adamla değiştirip yeni bir boz suya adadığım kırmızı alnım,
Sonra köye gitmiş, beyaz yüzlü kızların tamamlanamayan yüzlerine kırılmış biriymiş.
Kış henüz bitmedi.
Bu yüzden ölmekten çok inanmak korkunç.
Daha içicem ben bu zıkkımı,
Kanserim mühim değilsin.
Cemaatime akıl veren ak pak ellerin,
Her sabah kalktığımda huzursuzluğum oluyor benim.
Kesin ölürken babaannemde de huzursuzdu,
Eksik ama yoksun değil o
Tek başına ölürken de.
